Vientiane

Vientiane, de stad des doods. Nee, dat is wel heel overdreven, maar veel is er niet te doen. Gek, want voor een hoofdstad is dat verrassend. Gelukkig waren we er al op voorbereid door het een en ander in te lezen. Na 's middags aan te zijn gekomen gingen we vooral op zoek naar een hostel. We hadden eentje gevonden met zwembad niet ver van het centrum, dus prima. We liepen wat door de stad en de Franse invloeden (Laos was gekoloniseerd door de Fransen) zijn toch wel duidelijker merkbaar dan de rest van Laos. De gebouwen zijn veel westerser met nette voorgevels, en niet de afwisseling van luxe huizen met daarnaast Harry Potters krijsende krotten, zoals in Bangkok wel het geval was. Ook de cuisine is westerser georiënteerd en ze spreken zelfs een woordje Frans hier en daar. Uiteindelijk kwamen we bij de night market waar we wat gestruind hebben en waar ik nog iphone oortjes heb gekocht van kwaliteit nachtegaal-naar-kraai-vervormer. Achja, ze zien er vrolijk uit. Bij de kade van rivier doen ze een soort groepsfitness, bewegen op muziek. Heel grappig om zo'n hele groep Laotianen te zien sporten op Vengaboys 'Kiss When the Sun don't Shine'. Al die eindeloze pogingen van Nederlandse artiesten om door te breken in Amerika, en hier in Laos staan ze er letterlijk om/op te springen.

De volgende twee dagen gingen we naar de film (Fantastic Beasts and Where to Find them) en hebben we door Laos gewandeld. We wilden wat inkopen doen wat moeilijker was dan gedacht. Ten eerste had ik nieuwe slippers nodig, aangezien mijne gestolen waren, voor je hostel in gaat moet je namelijk je schoenen uit doen, wat eigenlijk inhoudt dat voor iedere deur een soort havaianas slippers uitverkoop plaats vindt, behalve dat ze niet te koop zijn en met iets minder aanbod aangezien iedereen dezelfde slippers draagt. In ieder geval moet iemand ze verwisseld hebben want mijne lagen er niet meer. Ook wilde ik toch een iPhone kopen want ik baalde er toch van dat iedere foto die ik met de iPhone 4 had gemaakt wat betreft kwaliteit toch iets meer weg had van een uit het Anne frank huis' gehaald oorlogsdocument. Het hielp ook niet echt dat de iPhone nogal sloom is. Goed, best spannend want ik wilde eigenlijk wel een echte iPhone, want bij een neppe loop je toch het risico dat hij het na een dag begeeft. Uiteindelijk hebben we vooral de iPhone 7 gezocht bij een Apple reseller, deze ook gevonden maar het lukte uiteindelijk nergens om te betalen. Pinnen met een maestro bankpas lukte niet, en met een MasterCard moest je 3 procent extra betalen, maar ook dat lukte niet. We zagen locals wel met een soort cheque lopen, waarschijnlijk dat zij het op die manier kopen. Helaas dus een dag veel geprobeerd en gelopen maar met niks naar huis gegaan. Dan proberen we het nog maar eens in pnomh penh.

's Avonds zouden we met de nachtbus naar Don Det en we werden met een busje vanaf het hostel naar een groter busstation gebracht. Hier stonden allemaal partybussen: slaapbussen versierd met neonlichten die waarschijnlijk proberen te verbloemen dat de binnenkant heel vies is. Ook de bedden zijn kleiner dan een twijfelaar en duidelijk niet gemaakt voor Europese lengtes. Dat bed moest je dan delen, wat voor ons nog wel oké was, maar voor alleenreizende backpackers lijkt het me toch niet zo chill als je op een paar vierkante meter ligt met een stinkende, haar-uit-zijn-gezichtswrat-groeiende local. Gelukkig waren die er niet en rapporteerde een alleenstaande reizigster dat ze wel steeds wakker werd door het gebeweeg van haar bedgenoot, maar dat het verder wel mee viel.