Vang Vieng
27 November 2016 | Laos, Vangviang
Vang vieng is een voormalig backpackers partycentrum dat in 2012 een soort van gesloten is omdat er te veel ongelukken gebeurden. Begrijpelijk, want op zich is het hele idee dat je met een tube, een rubberen band, door de rivier sjeest (in praktijk: zachtjes drijft) van bar naar bar waarbij je in de ideale situatie na bar 1 van de 7 al lazarus je band op stapt. Na aandringen van de gemeente zijn er dus nog maar 2 bars langs de rivier open, wat bij, zo spraken we met een local, vooral tot opluchting heeft geleid dat de stad niet verder overspoeld wordt door dronken en luidruchtige toeristen. Toch waren we nieuwsgierig naar de huidige staat van de barren, wilden we wel tuben en blijft de natuur prachtig om te ontdekken en huurden we dus ook tubes na wat waterdichte zakken voor onze spullen gekocht te hebben.
Ga vroeg, was het advies, wat betekende dat we samen met de 2 Britten die met ons in de tuktuk hadden gezeten bij de eerste bar zaten te wachten tot er wat meer leven in de brouwerij kwam. De Britten zaten met een strak schema en gingen verder, en aangezien er niemand anders te bekennen was, behalve groepen Japanse kajakkers, gingen wij ook maar door. Na 200 meter tuben was er weer een bar en we kwamen er achter dat de eerste en enige twee barren op de eerste 500 meter van de 1,5 durende tocht waren. Handige verdeling. Gelukkig kwamen er langzaam meer mensen en hadden we een leuk groepje gevonden van een paar mensen waar we de route mee hebben afgemaakt. Een meisje van hun had haar arm gebroken vanwege en motorongeluk in Vietnam, en omdat ze zelf niet kon varen moest er steeds iemand bij haar blijven met de tube omdat ze anders niet vooruit kwam. Omdat we anders te ver vooruit stroomden bleven we maar als een groep jonge katjes die bij elkaar liggen tegen elkaar aan met onze tubes. Wat was verder prima want we kletsten gewoon gezellig, lagen lekker in de zon en warm omringd met prachtige natuur. Je kon je bijna niet meer voorstellen dat er zoveel ongelukken waren gebeurd. De volgende dag gingen we naar Vientiane.
Ga vroeg, was het advies, wat betekende dat we samen met de 2 Britten die met ons in de tuktuk hadden gezeten bij de eerste bar zaten te wachten tot er wat meer leven in de brouwerij kwam. De Britten zaten met een strak schema en gingen verder, en aangezien er niemand anders te bekennen was, behalve groepen Japanse kajakkers, gingen wij ook maar door. Na 200 meter tuben was er weer een bar en we kwamen er achter dat de eerste en enige twee barren op de eerste 500 meter van de 1,5 durende tocht waren. Handige verdeling. Gelukkig kwamen er langzaam meer mensen en hadden we een leuk groepje gevonden van een paar mensen waar we de route mee hebben afgemaakt. Een meisje van hun had haar arm gebroken vanwege en motorongeluk in Vietnam, en omdat ze zelf niet kon varen moest er steeds iemand bij haar blijven met de tube omdat ze anders niet vooruit kwam. Omdat we anders te ver vooruit stroomden bleven we maar als een groep jonge katjes die bij elkaar liggen tegen elkaar aan met onze tubes. Wat was verder prima want we kletsten gewoon gezellig, lagen lekker in de zon en warm omringd met prachtige natuur. Je kon je bijna niet meer voorstellen dat er zoveel ongelukken waren gebeurd. De volgende dag gingen we naar Vientiane.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
