Yangon
24 Januari 2017 | Myanmar, Rangoon
Hoewel we een tijd lang erg getwijfeld hadden over onze keuze om naar Myanmar te gaan, hadden er ons initiële plan toch maar doorgezet. Onze twijfel had niets te maken maken met dat we dachten dat het geen mooi land zou zijn, maar alles met dat de politieke situatie in het land niet ideaal is. Dit heeft te maken met dat de regering alles in handen heeft en de bevolking onderdrukt. De gewone birmees heeft heel weinig. Ons voornaamste probleem zit hem in het feit dat in het oostelijke deel van Myanmar bij de grens met Bangladesh een minderheidsgroep wordt gediscrimineerd en zelfs word uitgemoord. De vraag is dus of je wilt investeren in een land waar de regering zo dubieus handelt en je deze regering dus direct of indirect steunt door geld uit te geven.
De vlucht ging snel want ik had alleen maar geslapen en het was maar 2 uur. Ook de douane kwamen we makkelijk doorheen want we hadden al een evisa. Onze indrukken ware dat het gelijk heel anders was dan de rest van wat we gezien hadden. De auto's rijden rechts terwijl het stuur ook rechts zit, wat me niet heel handig lijkt. Ook waren we geneigd te onderhandelen over de prijs van de taxi, maar erg goed stonden we er niet voor in de onderhandeling aangezien de prijs niet omlaag ging als we lager boden. Er was een vaste prijs. De mensen zien er heel anders uit hier en het land doet denken aan een klein India, de mensen zieb er Indiaas uit met kleurrijke kleding en een donkerdere huidskleur en de mannen dragen een soort rok die ze hebben omgeknoopt, een longyi. Er rijden nauwelijks scooters in tegenstelling tot Vietnam, waar de scooters als mieren door de stad krioelen.
Na onze spullen in het hostel te hebben gedumpt en wat rond te hebben gelopen, zijn de twee opvallendste culturele gebruiken dat ten eerste, de locals een soort gezichtsschmink dragen. We kwamen er maar niet uit waarom dit was, want zonnebrand kon het niet zijn want ze smeren het vooral op hun wangen en ze smeren het ook niet uit, plus ze doen het ook binnen. Gezichtscrème is het ook niet want ze doen het niet speciaal op onzuivere plekken op de huid. We hadden het aan iemand gevraagd en het blijkt dat het verkoelend werkt op de huid, maar is ook wel tegen zon en huidproblemen. Een multifunctionele crème dus. Een ander gebruik is het eten van een soort rood besje. We kwamen hier achter doordat er overal op straat, vonden wij, bloedplasjes lagen. Ook sommige mensen zagen er uit alsof ze net op hun mond waren geslagen als ze tegen je gingen praten, overal bloed tussen de tanden en op de lippen. Het ziet er dus heel akelig uit, maar in feite is het dus een soort hard besje in een blad waar ze op kauwen en dan spugen ze het uit (overal op de grond, vandaar de rode bloedplasjes). Het zou een opwekkend gevoel moeten geven en zou helpen tegen slaap, zoals cafeïne. Wij hadden het ook geprobeerd maar merkten er eerlijk gezegd niks van.
We liepen wat rond op een marktje waar ze super leuke souvenirs verkochten. Gelijk al veel leuker dan in de andere landen. Verder gingen we naar de shwedagon pagoda, een pagode met een gouden koepel en enorm veel gouden torens en toeters. Dit was heel indrukwekkend. We moesten een longyi omknopen om rond te kunnen lopen en mijne was iets te strak vastgeknoopt ondiep, waardoor ik mini stapjes moest zetten om vooruit te komen. Ik was bang dat als ik hem los zou maken ik hem niet meer vast zou krijgen dus het gevolg was lachende locals als ze me voorbij zagen trippelen.
De dag erna zijn we op een trein geweest die in 3 uur yangon en omgeving doorrijdt. Je krijgt een goed idee hoe de mensen leven door uit het raam te kijken. Binnen in de trein lopen mensen langs om voedsel te verkopen, kwarteleitjes of een soort siroop ijsjes wat gesmolten in plastic zakjes zat. Halverwege stopten we ergens bij een markt omdat we aardig honger hadden gekregen. Helaas zat er niks eetbaars bij waarvan we dachten, daar krijgen we GEEN voedselvergiftiging van. We hadden een avocado gekocht maar die was te onrijp, maar een ananas kon onze honger soort van stillen voor even. Na de treinrit gingen we alsnog ergens eten en naar het hostel.
De vlucht ging snel want ik had alleen maar geslapen en het was maar 2 uur. Ook de douane kwamen we makkelijk doorheen want we hadden al een evisa. Onze indrukken ware dat het gelijk heel anders was dan de rest van wat we gezien hadden. De auto's rijden rechts terwijl het stuur ook rechts zit, wat me niet heel handig lijkt. Ook waren we geneigd te onderhandelen over de prijs van de taxi, maar erg goed stonden we er niet voor in de onderhandeling aangezien de prijs niet omlaag ging als we lager boden. Er was een vaste prijs. De mensen zien er heel anders uit hier en het land doet denken aan een klein India, de mensen zieb er Indiaas uit met kleurrijke kleding en een donkerdere huidskleur en de mannen dragen een soort rok die ze hebben omgeknoopt, een longyi. Er rijden nauwelijks scooters in tegenstelling tot Vietnam, waar de scooters als mieren door de stad krioelen.
Na onze spullen in het hostel te hebben gedumpt en wat rond te hebben gelopen, zijn de twee opvallendste culturele gebruiken dat ten eerste, de locals een soort gezichtsschmink dragen. We kwamen er maar niet uit waarom dit was, want zonnebrand kon het niet zijn want ze smeren het vooral op hun wangen en ze smeren het ook niet uit, plus ze doen het ook binnen. Gezichtscrème is het ook niet want ze doen het niet speciaal op onzuivere plekken op de huid. We hadden het aan iemand gevraagd en het blijkt dat het verkoelend werkt op de huid, maar is ook wel tegen zon en huidproblemen. Een multifunctionele crème dus. Een ander gebruik is het eten van een soort rood besje. We kwamen hier achter doordat er overal op straat, vonden wij, bloedplasjes lagen. Ook sommige mensen zagen er uit alsof ze net op hun mond waren geslagen als ze tegen je gingen praten, overal bloed tussen de tanden en op de lippen. Het ziet er dus heel akelig uit, maar in feite is het dus een soort hard besje in een blad waar ze op kauwen en dan spugen ze het uit (overal op de grond, vandaar de rode bloedplasjes). Het zou een opwekkend gevoel moeten geven en zou helpen tegen slaap, zoals cafeïne. Wij hadden het ook geprobeerd maar merkten er eerlijk gezegd niks van.
We liepen wat rond op een marktje waar ze super leuke souvenirs verkochten. Gelijk al veel leuker dan in de andere landen. Verder gingen we naar de shwedagon pagoda, een pagode met een gouden koepel en enorm veel gouden torens en toeters. Dit was heel indrukwekkend. We moesten een longyi omknopen om rond te kunnen lopen en mijne was iets te strak vastgeknoopt ondiep, waardoor ik mini stapjes moest zetten om vooruit te komen. Ik was bang dat als ik hem los zou maken ik hem niet meer vast zou krijgen dus het gevolg was lachende locals als ze me voorbij zagen trippelen.
De dag erna zijn we op een trein geweest die in 3 uur yangon en omgeving doorrijdt. Je krijgt een goed idee hoe de mensen leven door uit het raam te kijken. Binnen in de trein lopen mensen langs om voedsel te verkopen, kwarteleitjes of een soort siroop ijsjes wat gesmolten in plastic zakjes zat. Halverwege stopten we ergens bij een markt omdat we aardig honger hadden gekregen. Helaas zat er niks eetbaars bij waarvan we dachten, daar krijgen we GEEN voedselvergiftiging van. We hadden een avocado gekocht maar die was te onrijp, maar een ananas kon onze honger soort van stillen voor even. Na de treinrit gingen we alsnog ergens eten en naar het hostel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
