Sapa

Omdat jaels ouders zouden komen naar het noorden van Vietnam, hadden we het vliegtuig naar hanoi genomen om vanuit daar naar sapa te gaan. In hanoi wilden we nog niet zoveel doen, omdat we deze stad met jaels ouders ook nog zouden bezoeken. Deze dagen brachten we vooral door rond het ho kiem lake, het stadsmeer waar je onder andere Pokémon kon vangen en waar lokale Vietnamezen wildvreemden aanspraken. Ze doen dat omdat ze dan Engels kunnen oefenen door tegen toeristen te praten. Hoewel dit zeer interessant was omdat je kan leren over de locals, hun gebruiken en cultuur had ik die dag ook wat moeite met sociale interactie omdat we de dag ervoor uit waren geweest en ik een beetje brak was. Wat betekende dat we luisterden naar een 1,5 uur durende monoloog van de Vietnamees, waarbij we het gesprek gaande hielden door af en toe een vraag te stellen. Rond het meer liepen ook vrouwtjes rond met een soort deegbolletjes in een mand. Ze komen dan met een tang met daartussen een deegbolletje geklemd op je af om je te laten proeven. Na eerst 10x af te hebben gewezen waren we toch wel nieuwsgierig wat er zou gebeuren als we toch wel zouden proeven. Grote fout natuurlijk, want zodra we het balletje in onze mond hadden pakte ze een plastic zakje en begon ze razendsnel zoveel balletjes als dat paste in het zakje te scheppen. We vroegen maar How much? Omdat we haar wel wat geld gunden voor die vieze balletjes want eerlijk gezegd smaakte het alleen naar vet. Ze vroeg veel te veel, dus toen we nee zeiden bleef ze doordrammen, logisch op zich want we waren al in haar tourist trap gevallen. Maar we wilden eigenlijk überhaupt die troep niet eten laat staan zoveel ervoor betalen. En wat doe je dan? Wegrennen! Met het vrouwtje er achteraan die ons volgde als een luipaard een coyote! Gelukkig wisten we het vrouwtje af te schudden en zagen we vanaf dat moment een balletjesloze toekomst tegemoet.

Sa pa is een bergdorpje in noord Vietnam. Je kan hier trekkingen doen over de rijstvelden. Het idee is dat je met een local vrouwtje gaat. Je kan ook een tour boeken maar de optie met een local is een veel authentiekere ervaring. Je kunt dan ook bij dat vrouwtje slapen, maar eerlijk gezegd ondanks de ervaring voelden we op dat moment daar niet veel voor, aangezien we de laatste tijd al iets te vaak op dorms hadden geslapen en we even iets prives wilden om wat bij te kunnen slapen. Daarnaast had ons hostel ook verwarmde dekens en dat was een zeer aangenaam cadeau omdat het toch wel behoorlijk koud was in sapa. Het waren de eerste dagen dat we onze lange broek non stop aan konden trekken en we, omdat we geen jas of iets hadden daarom 5 lagen kleren over elkaar moesten dragen. Ook omdat het heel vochtig was voelt het extra koud. De trekkingen worden gedaan door local vrouwtjes, want de mannen doen ander werk en zorgen voor de kinderen. Ons vrouwtje, Mai, kwam naar ons toe en door ons een bandje te geven moesten we onze trouw zweren dat we met haar mee zouden gaan en niet met een ander vrouwtje. We gingen dus maar een dag, zonder overnachting, ook vanwege het koude weer en het feit dat het enorm mistig was. Je kon de rijstvelden nauwelijks zien en je kon echt maar 10 meter voor je kijken. 1 dag leek ons dus wel meer dan genoeg.

We liepen de dag erna, samen met wat Tsjechen met Mai mee. De weg was super modderig en we gleden regelmatig bijna uit. Op een gegeven moment was er nog een ander vrouwtje, Moe, bijgekomen en die hield onze handen vast als we uitgleden. Ze had een grote basket mee en ik vroeg nog aan Mai waarom ze dit meehad, die zei dat het was om souvenirs aan toeristen te verkopen. Ik begreep dat op dat moment nog niet helemaal waarom ze dan helemaal mee ging de hele dag.

Hoewel er weinig te zien was vanwege de mist,was het toch indrukwekkend, omdat je kon zien hoe de mensen hier leven. Eigenlijk hebben ze helemaal niks, Mai ging ook nog langs bij het huis van haar moeder en zo een armoedig huis had ik nog nooit gezien. Geen wc of verwarming of niks, een simpel gasstelletje om te koken en geeneens een stoel. En daar woonde dan die moeder, Mai's broer en zijn vrouw en een stuk of 3-4 kinderen.

Aan het einde kwamen we aan bij Mai's huis, wat duidelijk veel luxer was (moet ook wel want alleen aan die trekking van de dag verdiende ze al aardig), maar nog steeds armoedig want er was ook geen verwarming of vloer. Hier stalde Moe ook eindelijk haar souvenirs uit om aan ons te verkopen! Ze drong aan met vooral tasjes en we wilde ook best wat ven haar kopen, vooral omdat ze ons zo geholpen had die dag en het anders toch best zielig was, maar we hadden alleen groot geld en moesten Mai nog betalen. Daarna wilden we haar wel betalen maar ze begreep dit niet omdat ze geen Engels sprak. Toen we eindelijk konden betalen en geld terug hadden was ze ineens al weg! We voelden ons wel schuldig want ze had de hele dag meegelopen en zelfs een paardje van riet voor ons gemaakt.